06:02 π.μ. Το ξυπνητήρι χτυπάει για τρίτη φορά. Δε χρειάζεται. Είμαι ήδη ξύπνια. Όχι γιατί κοιμήθηκα αρκετά – το αντίθετο. Η μικρή ήρθε στο κρεβάτι μας κατά τις 3, ανάμεσα σε δυο φάσεις ύπνου και σε μια ζεστή αγκαλιά που στην αρχή θύμιζε θαλπωρή και μετά… μια κλωτσιά στο στομάχι. Κυριολεκτικά. Ο μεγάλος διψούσε. Μετά είχε κακό όνειρο. Από τις 2 μέχρι τις 6 σηκώθηκα τέσσερις φορές. Δεν έχει σημασία. Η μέρα ξεκινά. Μαζί της και εγώ.
07:05 π.μ. Πρωινό στα γρήγορα. Φρυγανιές, χυμοί, τσάντες, κουτιά φαγητού. Σημειώνω όσα δεν πρέπει να ξεχάσουμε: Καπέλα, παγούρια, σάντουιτς. Η στολή ποδοσφαίρου για τον αγώνα – είναι Τρίτη. Το project της Ε’ Δημοτικού – είναι κολλημένο πάνω σε χαρτόνι Α3. Φωνάζω, δίνω οδηγίες, σηκώνω το φρύδι, ζητάω “λίγη συνεργασία”. Μερικές φορές την παίρνω. Συνήθως, όχι. Αλλά συνεχίζω.
07:35 π.μ. Τους αφήνω στο σχολείο. Ένα φιλί, ένα «Μαμά, να προσέχεις». Η καρδιά μου μαλακώνει για μια στιγμή. Και μετά – πίσω στο αυτοκίνητο. Ραδιόφωνο. Λένε για τη Γιορτή της Μητέρας. Σχεδόν γελάω. Ποιος θα γιορτάσει για εμένα; Ποιος θα αναγνωρίσει τα μικρά κατορθώματα της κάθε μέρας; Τη μαμά που ξέχασε πώς είναι να κάθεται πέντε λεπτά ήσυχα; Δεν περιμένω πια τίποτα. Ή μήπως περιμένω… μια αγκαλιά; Ένα «ευχαριστώ» που δεν θα έρθει σήμερα. Ούτε αύριο ίσως. Αλλά συνεχίζω.
Φτάνω στο γραφείο. Λίγα λεπτά καθυστέρηση. Κανείς δεν ρώτησε γιατί.
10:20 π.μ. Ο καφές μου είναι πλέον κρύος. Η word ανοίγει μπροστά μου, αλλά το μυαλό μου παραμένει κάπου αλλού. Έχω να απαντήσω σε email, να διορθώσω ένα αρχείο στην excel, να ετοιμάσω ένα report. Παράλληλα σκέφτομαι αν έβαλα σίγουρα το σνακ στην τσάντα της μικρής. Και αν πήρε μαζί του το παντελόνι της γυμναστικής. Το μυαλό μου δε σταματά να τους σκέφτεται.. Ποτέ.
12:45 μ.μ. Τρώω μπροστά στον υπολογιστή. Τοστ που έφτιαξα για το παιδί αλλά δεν το έφαγε και ένα μήλο. Το καθάρισα βιαστικά πριν λίγο, μόλις τελείωσε η συνάντηση. Ξεχνάω να πιω νερό. Ξεχνάω και εμένα.
3:15 μ.μ. Σχόλασαν. Το σπίτι γεμίζει φωνές. Παπούτσια, τσάντες όλα πεταμένα. Φαγητό, ιστορίες από το σχολείο, ένα μικρό παράπονο για τον κοριτσοκαβγά της ημέρας. Και μετά πάλι γέλια. Και μετά πάλι φωνές.
3:45 μ.μ. Ετοιμαζόμαστε για τις δραστηριότητες. Ξανά παπούτσια, παγούρια, βιβλία. Μια τελευταία ματιά για τα απαραίτητα στην τσάντα του ποδοσφαίρου. Ένας μικρός καβγάς γιατί “δεν είναι δίκαιο να πηγαίνει μόνο ο Σπύρος στο ποδόσφαιρο”. Μια δικαιολογία πρόχειρη, μια αγκαλιά στο “πόδι” την ώρα που βιάζομαι γιατί αργήσαμε. Μια αγκαλιά που μου θυμίζει γιατί κάνω ό,τι κάνω.
5:15 μ.μ. Αναμονή στο αυτοκίνητο. Χρόνος «νεκρός», αλλά για μένα – πολύτιμος. Σκέφτομαι. “Πώς αντέχουμε σε αυτούς τους ρυθμούς;”. Δεν ξέρω. Συνεχίζουμε. Από ένστικτο. Από αγάπη.
6:45 μ.μ. Όλοι πίσω σπίτι. Πείνα ξανά. Δουλειές μισοτελειωμένες, κουζίνα άνω κάτω, πατώματα με πατημασιές και ψίχουλα. Ένα email που πρέπει να απαντηθεί και μία σχολική εργασία που πρέπει να εκτυπωθεί. Και κάπου εκεί – μια μικρή φωνή: “Μαμά έλα να δεις τι ζωγράφισα!”. Σηκώνω τα μάτια. Κοιτάζω αυτό το χαρτί σαν να είναι έργο τέχνης. Και είναι.
8:30 μ.μ. Μπάνιο. Πιτζάμες. Τελευταίες φωνές της μέρας. “Πού είναι η κούκλα μου;”, “Δε θέλω να πάω σχολείο αύριο”, “Διάβασε μου ένα ακόμα παραμύθι”. Δε λέω όχι. Γιατί η αγάπη καμιά φορά είναι και εξάντληση, είναι και η υπομονή που δεν ξέρεις ότι έχεις. Είναι και πέντε λεπτά παραπάνω αγκαλιά.
9:15 μ.μ. Τα φώτα σβήνουν. Ξαπλώνουν. Μου ψιθυρίζει: “Σ’ αγαπώ μαμά”. Και το λέει σαν να είναι η πιο απλή φράση στον κόσμο. Αλλά εγώ… εγώ νιώθω πως σώζει όλη μου τη μέρα.
Για τη μαμά που είναι και πατέρας. Που δεν έχει πλάι της χέρι να τη στηρίξει.
Που τρέχει μόνη της από τη δουλειά στο σχολείο, από το supermarket στο φροντιστήριο, από το να είναι αυστηρή στο να γίνει καταφύγιο. Που δεν τη ρωτά κανείς αν είναι καλά, αλλά συνεχίζει. Γιατί είναι η μαμά και γιατί δεν έχει άλλη επιλογή. Αν διαβάζεις αυτό το κείμενο και νιώθεις πως είναι για σένα — είναι. Σε βλέπω. Σε νιώθω. Είσαι γενναία.
Μαμά, αυτή είναι η μέρα σου. Δε χρειάζεσαι λουλούδια για να γιορτάσεις. Δε χρειάζεσαι σοκολάτες, ούτε κάρτες με καρδούλες (αν και όλα είναι καλοδεχούμενα). Χρειάζεσαι μια υπενθύμιση:
Ό,τι κι αν γίνει, είσαι αρκετή. Κάθε φορά που νιώθεις πως δεν προλαβαίνεις – δίνεις το 100% σου. Κάθε φορά που σκέφτεσαι ότι δεν είσαι τέλεια – είσαι η τέλεια μαμά για τα δικά σου παιδιά.
Χρόνια Πολλά σε όλες μας.
