Η συγκεκριμένη μέθοδος ανακαλύφθηκε από τον παιδίατρο Richard Ferber. Πρόκειται για μία μέθοδο που διδάσκει στο μωρό να κοιμάται μόνο του.
Οι γονείς αφήνουν το μωρό στο κρεβάτι μόνο του. Ακόμα κι αν κλαίει δεν πλησιάζουν αν δεν περάσουν αρχικά πέντε λεπτά.
Σταδιακά αυτό το διάστημα αυξάνεται μέχρι το μωρό να κλαίει συνεχόμενα για 20 λεπτά και να μάθει να κοιμάται μόνο του.
Κατά τη διάρκεια του κλάματος δεν επιτρέπεται να το αγγίξουν.
Στην πραγματικότητα, το κλάμα είναι ο μόνος τρόπος επικοινωνίας που έχει ένα βρέφος με τους γονείς 
του.
Είναι η στιγμή εκείνη που έχει ανάγκη μια αγκαλιά για να νιώσει ασφάλεια. Τα βρέφη προσπαθούν να προσαρμοστούν σε ένα νέο κόσμο.
Η μη ανταπόκριση στο κλάμα του, τους διδάσκει να μην περιμένουν βοήθεια και υποστήριξη όποτε είναι αγχωμένα.
Όταν ένα παιδί αποχωρίζεται τον φροντιστή του, στρεσάρεται σε μεγάλο βαθμό.
Κατά τη διάρκεια που το μωρό κλαίει, οι ορμόνες του στρες, της αδρεναλίνης και της κορτιζόλης αυξάνονται σε μεγάλο βαθμό.
Στην ηλικία αυτή, τα ψηλά επίπεδα κορτιζόλης παρεμποδίζουν την ανάπτυξη των νευρικών ιστών του εγκεφάλου.
Το μωρό σταματά να κλαίει όχι γιατί έμαθε να κοιμάται μόνο του αλλά επειδή είναι εξαντλημένο ή επειδή εγκαταλείπει την προσπάθεια αναζήτησης των γονιών του αφού δεν ανταποκρίνονται στο κάλεσμα του.
Αρκετοί από τους επικριτές της συγκεκριμένης μεθόδου, υποστηρίζουν ότι οι αϋπνίες στους ενήλικες ή η τάση να αποκοιμούνται με ανοιχτή τηλεόραση είναι αποτέλεσμα αυτής της μεθόδου.
