Παντού γύρω μου ξεφωνητά, χάχανα, μιξοκλάματα, γονείς να κυνηγάνε τα παιδιά τους κάθε ηλικίας, παιδιά να παίζουν κρυφτούλι με τους γονείς τους, άλλα να κυλιούνται στο πάτωμα του σούπερ μάρκετ απαιτώντας σοκοφρέτα και δοκιμάζοντας τα όρια των γονιών τους κι άλλα, χαρούμενα, να δοκιμάζουν και να εξερευνούν τον κόσμο.
Ευτυχισμένα παιδιά που -μάλλον- θα γίνουν ευτυχισμένοι ενήλικες και το αντίστροφο φυσικά.
Ζω, ναι, σε έναν «μικρόκοσμο» φτιαγμένο για παιδιά. Στην Κύπρο. Αν δεν έχεις παιδί, ή έχεις πρόβλημα ή… έχεις πρόβλημα.
Και τι, λοιπόν, γίνεται με εμάς που δεν επιθυμούμε να τεκνοποιήσουμε; Από άποψη! Είμαστε προβληματικοί ή μήπως πράγματι έχουμε δικαίωμα στην επιλογή μας;
Κι ακόμη παραπέρα, γιατί αυτή η κοινωνία αδυνατεί να ισορροπήσει την ταυτότητά της και συμπεριφέρεται «ρατσιστικά» στους μη έχοντες, μη παράγοντας δραστηριότητες, ευκαιρίες, ποιότητα και για τους ενήλικές της;
Δεν θα γίνω Μάνα, λοιπόν. Το γιατί, το πότε το αποφάσισα και το πόσο καλά είμαι με αυτό, δικά μου θέματα.
Δεν μισώ τα παιδιά. Τσου. Γουστάρω να συζητώ μαζί τους. Και να παίζω μαζί τους. Τα υπόλοιπα τα αφήνω στους γονείς τους.
Ξέρεις, εκείνο το ύφος, της κυρά-τάδε που μορφάζει -και καλά της ξέφυγε- όταν σε ρωτά αν έχεις παιδιά… κι όταν εσύ της απαντάς με τσαμπουκά «όχι!», αποκρίνεται «ε, μικρή είσαι ακόμα»; Θα ήθελα να δω την φάτσα της όταν γίνω 60! Αν έρθει και τότε και με αποκαλέσει μικρή, θα σκάσω στα γέλια. Μπορεί και να την αγκαλιάσω.
Πίσω στο διττό θέμα, όμως. Έχουμε δικαίωμα οι μικροί σοφοί της ζωής να θέλουμε να απέχουμε από τον ρόλο του γονέα. Σημαντικότερα, όμως, δικαιούμαστε, επίσης, να μπορούμε να απολαμβάνουμε μια κοινωνία φτιαγμένη (και) για τους ενήλικες. Με στιγμές αποκλειστικά για εκείνους. Στο πάρκο, στο κολυμβητήριο, στο εστιατόριο, το καφέ, στο θέαμα, στην άθληση.
Μου έχουν λείψει οι γιορτές, τα παζαράκια, οι προβολές, τα θέατρα, οι τέχνες, οι δραστηριότητες και οι εν γένει εκδηλώσεις για μεγάλους. Πάντα πακέτο πάνε, και αυτές για τα παιδιά. Ή μόνο για εκείνα. Και μεις στην απέξω, να ξεροσταλιάζουμε. Ζη-λεύ-ω!
Θέλω καρουζέλ ενηλίκων. Γιορτή οικολογίας ενηλίκων. Θέατρο σκιών, ακροβασίας, ζωγραφικής με άμμο, ενηλίκων. Θέλω παρέλαση ενηλίκων. Τραμπολίνο ενηλίκων.
Πότε ξεχάσαμε να είμαστε παιδιά… ως ενήλικες;
-Φοίβη Σιταρά-
Kειμενογράφος/δημοσιογράφος
