Πέρασε η ώρα, ξεχάστηκα και έχασα το λεωφορείο για το σπίτι.
Το τελευταίο κουδούνι της ημέρας χτύπησε εδώ και ώρα, σχολάσαμε.
Αλλοίμονο μου από την μητέρα μου, εκτός ότι θα θυμώσει που έχασα το λεωφορείο, είμαι σίγουρη ότι δεν θα μπορέσει να φύγει από τη δουλειά για να έρθει να με πάρει.
Τελευταία μου επιλογή ο πατέρας μου, τον οποίο έχω να δω πολλά χρόνια. Από τότε που χώρισε με την μητέρα μου δεν ήρθε ποτέ να με δει. Προσπάθησα να τον προσεγγίσω 2-3 φορές αλλά δεν υπήρξε ενδιαφέρον από την πλευρά του.
Απαντά το τηλέφωνο: “Μπαμπά η Ελένη είμαι, σε παρακαλώ αν μπορείς έλα να με πάρεις από το σχολείο, έχασα το λεωφορείο.”
Μετά από 10 λεπτά, τον έπεισα να έρθει τελικά να με πάρει από το σχολείο στο σπίτι.
Μισή ώρα μετά που κλείσαμε το τηλέφωνο ο πατέρας μου ήταν άφαντος. Όταν τον έπιασα ξανά τηλέφωνο για να βεβαιωθώ ότι ξεκίνησε να έρθει στο σχολείο, κατάλαβα ότι τελικά πήγε και με περίμενε στο Γυμνάσιο. Παρά την στεναχώρια μου, του εξήγησα ότι αποφοίτησα από το Γυμνάσιο και είμαι πλέον Δευτέρα τάξη λυκείου. Του εξήγησα που είναι το επι δύο χρόνια σχολείο μου και ήρθε.
Δεν μιλήσαμε καθόλου, σταμάτησε έξω από το σπίτι μου, άνοιξα την πόρτα και κατέβηκα από το αυτοκίνητο.
Δεν ξέρω αν ένα παιδί χωρισμένων γονιών είναι ώριμο. Δεν ξέρω αν με ωρίμασε το γεγονός ότι η μητέρα μου έφτιαξε ξανά τη ζωή της και με μεγαλώνει τυπικά, ή αν με ωρίμασε το γεγονός ότι δεν έχω καθόλου σχέση με τον πατέρα μου.
Ελπίζω οι γονείς να έχουν καλή σχέση με τα παιδιά τους γιατί δεν έχουν όλα τα παιδιά την ίδια ωριμότητα, δεν είναι όλα τα παιδιά τόσο δυνατά όσο εγώ…
Ελένη
