Μάνα, μανούλα, μαμά!! Κάθε χρόνο όσο πλησιάζει η γιορτή της μητέρας νιώθω περίεργα συναισθήματα.

Ήταν πάντα μια γιορτή που μου προκαλούσε συγκίνηση, ίσως γιατί η δική μου μητέρα είναι απλά θησαυρός και της οφείλω τα πάντα. Όχι απλά γιατί μια ζωή θυσιαζόταν για τα παιδιά της, ούτε για το γεγονός ότι ήταν πάντα δίπλα μου και με στήριζε σαν βράχος. Είναι όλα αυτά μαζί.

«Όταν κάνω παιδιά θέλω να είμαι για τα παιδιά μου, όπως είναι η μητέρα μου για μένα. Αν το καταφέρω αυτό έλεγα, θα είμαι μια επιτυχημένη μητέρα.»

Πάντα είχα την περιέργεια, πώς γίνεται να θυσιάζεις τα πάντα για έναν άλλο άνθρωπο; Πώς γίνεται να αφήνεις πίσω τις προτεραιότητες σου, για τις ανάγκες ενός άλλου ανθρώπου;

Όλα αυτά τα ερωτήματα απαντήθηκαν όταν έγινα κι εγώ μάνα. Η προτεραιότητα μου είναι το παιδί μου. Αυτό το μικρό πλασματάκι που με έκανε μητέρα.

Αγαπημένο μου παιδί, μπορεί να πέρασαν μήνες που δεν κατάφερα να κοιμηθώ 4 συνεχόμενες ώρες, μπορεί να δυσκολευτήκαμε πολλές φορές με τα ξενύχτια και την κούραση αλλά να ξέρεις ότι αυτό δεν το αλλάζω με τίποτα.

Η ευχητήρια κάρτα που έλαβα σήμερα από το νηπιαγωγείο με την καρδούλα και τις πολύχρωμες μουντζούρες σου είναι από τα καλύτερα δώρα που έλαβα ποτέ μου.

Αυτό το κείμενο είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στις μανούλες που γέννησαν φυσικά αλλά και σε αυτές που γέννησαν με καισαρική τομή. Στις μανούλες που θήλασαν αλλά και σε αυτές που δεν τα κατάφεραν.

Στις μανούλες που γέννησαν τα παιδιά τους αλλά και σε αυτές που υιοθέτησαν τα αγγελούδια τους.

Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλες τις μανούλες του κόσμου.

Να ζήσουμε λοιπόν!!!