“Συχνά δεν ενεργούμε σαν γονείς που είναι όλοι ίδιοι, αλλά χωρίζουμε τους εαυτούς μας σε μικρές ομάδες και λέμε την άποψη μας ο ένας στον άλλο μέσα στα social media, αλλά και εκτός”.
Οι περισσότεροι διχασμοί και οι υποομάδες, συμβαίνουν στα παιδικά αθλήματα αλλά και online.
Την προηγούμενη εβδομάδα, ενώ περίμενα τον γιο μου να τελειώσει την προπόνηση ποδοσφαίρου, άκουσα δυνατές φωνές και γύρισα να δω τι συμβαίνει.
Πήγα “διακριτικά” πιο κοντά στη σκηνή με την πρόφαση ότι κοιτάζω κάτι άλλο, για να ακούσω καλύτερα γιατί φωνάζουν!
Δεν δυσκολεύτηκα καθόλου θα καταλάβω ποια ήταν η αιτία του καβγά!
Ο πατέρας ενός παιδιού τσακώνεται έντονα με τον προπονητή της ομάδας, γιατί δεν έβαλε το γιο του στην 11άδα. Η άποψη του προπονητή είναι ότι ο μικρός δεν είχε προετοιμαστεί κατάλληλα για να ανταποκριθεί στο συγκεκριμένο αγώνα. Ο πατέρας του παιδιού έχει φυσικά άλλη άποψη επι του θέματος! Τόνισε στον προπονητή ότι ο γιος του ήταν ο καλύτερος παίχτης στην ομάδα και θα του ρίξει το ηθικό του τώρα που τον αφήνει εκτός ομάδας για έναν αγώνα.
Δυστυχώς αυτά που ακολούθησαν, δεν τιμούν καθόλου τον παραπονεμένο πατέρα, που ακόμα και δίκαιο να έχει ο τρόπος που εξέφρασε το παράπονο του, μεταξύ απειλών και φωνών, δεν θα έχει κανένα με το μέρος του.
Σε μια εποχή που προσπαθούμε να διδάξουμε τα παιδιά μας για τον εκφοβισμό, πρέπει να κοιτάξουμε στον καθρέφτη μας.
Εμείς σαν γονείς είμαστε εντάξει απέναντι σε άλλους γονείς; Είμαστε εντάξει απέναντι στους δασκάλους των παιδιών μας; Μήπως αυτά που διδάσκουμε στα παιδιά μας περί εκφοβισμού και σεβασμού είναι απλά θεωρητικά; Μήπως στην πράξη είμαστε το χειρότερο παράδειγμα για τα παιδιά μας;
Πολλά τα ερωτήματα και οι προβληματισμοί.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα παιδιά ακολουθούν δύσκολα τις συμβουλές μας και πολύ εύκολα τα παραδείγματα μας.
Αν κάθε πατέρας/ μητέρα πιστεύει ότι το παιδί του είναι το καλύτερο στα αγωνίσματα στα διαβάσματα, τότε ξεκινά ο ανταγωνισμός!
Και δεν μιλάμε για τον υγιή ανταγωνισμό που τους κάνει όλους καλύτερους. Μιλάμε για τον ανταγωνισμό που οι γονείς δημιουργούμε στα παιδιά μας! Μαθαίνουμε στα παιδιά μας ότι είναι τέλεια, ότι πρέπει να είναι τελεια! Μαθαίνουμε στα παιδιά μας να είναι ευτυχισμένα μόνο αν πάρουν τον πιο ψηλό βαθμό, μόνο αν κερδίσουν τον αγώνα.
- Ας αφήσουμε τα παιδιά μας να απολαύσουν τον αγώνα και να καταλάβουν, ότι δεν θα παίζουν πάντα βασικοί στην ομάδα!
- Ας αφήσουμε τα παιδιά μας να καταλάβουν ότι δεν θα έχουν πάντα τον ψηλότερο βαθμό! Ως γονείς, πρέπει να είμαστε στην ίδια ομάδα – όλοι μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με τον καλύτερο τρόπο που γνωρίζουμε.
Οι μέθοδοι και οι απόψεις μας δεν πρόκειται να ευθυγραμμιστούν ποτέ. Καμία προσέγγιση / μέθοδος γονικής μέριμνας δεν αποδείχθηκε η πιο σωστή! Παρ ‘όλα αυτά, είμαστε σίγουροι ότι η προσέγγισή μας είναι η καλύτερη και όποιος διαφωνεί με αυτήν είναι εντελώς λάθος.
Διαβάζοντας ιστορίες ηλεκτρονικού εκφοβισμού που εμπλέκονται έφηβοι, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ τα πράγματα που έχω διαβάσει από γονείς στο Διαδίκτυο. Πρέπει να είμαστε το καλύτερο παράδειγμα για τα παιδιά μας όταν συμμετέχουμε σε διαδικτυακούς διαλόγους μεταξύ μας.
Ας μην ξεχνάμε ότι αφήνουμε ένα ψηφιακό αποτύπωμα με όλα τα σχόλια που γράφουμε στο Διαδίκτυο. Και όταν τα παιδιά μας θα είναι αρκετά μεγάλα για να τα διαβάσουν στην Google ή στο Facebook, πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για αυτά που γράψαμε αλλά και για τον τρόπο που έχουμε απαντήσει σε προκλητικά μηνύματα από άλλους γονείς.
Πριν κατηγορήσουμε λοιπόν τα παιδιά μας για την συμπεριφορά τους, ας βεβαιωθούμε πρώτα ότι σαν γονείς σεβόμαστε την αντίθετη άποψη και συμμετέχουμε σε υγιής διαλόγους.
Μια προβληματισμένη μαμα.
Ε.Χ.
