Είναι πανέμορφος και πολύ τρυφερός. Τον λένε Ορέστη όμως δεν μιλάει σε κανέναν και πολλές φορές δεν γυρίζει όταν φωνάζουμε το όνομα του. Μιμείται συνέχεια αυτό που κάνω αλλά δεν συμμετέχει στα παιχνίδια μου και θέλει να κάνει το ίδιο πράγμα συνεχώς.
Προσπάθησα να του δείξω πολλές φορές πως χρησιμοποιούμε το ποδήλατο αλλά πάλι δεν με καταλαβαίνει, άσε που νομίζω ότι σιχαίνεται να τον αγγίζω.
Έχει πολλές ‘’παραξενιές’’ σε αντίθεση με εμένα. Κάποτε αντιστέκεται όταν πάμε να κόψουμε τα μαλλιά του, άλλοτε ταράζεται πολύ όταν βρέχει ή αστράφτει και ζητάει μονίμως να τρώει βραστά μακαρόνια.
Επίσης, βλέπει συνεχώς ένα κινούμενο σχέδιο που με εκνευρίζει και δεν με αφήνει να το αλλάξω. Αν το κάνω, ουρλιάζει και μετατρέπεται σε ένα άλλο παιδί που θέλει να μου επιτεθεί.
Ο Ορέστης είναι πιο μικρός από εμένα και παίρνει σχεδόν όλη την προσοχή της οικογένειας. Λείπει πολλές ώρες από το σπίτι και συνήθως λείπει και η μαμά μαζί του.
Διερωτήθηκα αν φταίω εγώ που συμπεριφέρεται έτσι ή μήπως δεν με συμπαθεί πολύ και ρώτησα τη μαμά 
μου. Μου απάντησε ότι όλα αυτά οφείλονται σε μια διαταραχή, τον ‘’αυτισμό’’ και πως αυτός τον κάνει να λειτουργεί τόσο διαφορετικά από εμένα. Πάλι όμως, δεν ήταν εύκολο να καταλάβω τι είναι ο αυτισμός, για αυτό άρχισα να παίρνω τον ρόλο του αδελφού πιο σοβαρά.
Μια φορά την εβδομάδα πηγαίνω μαζί του σε μια ειδική θεραπεία που πρέπει να κάνει, για να μπορέσει να βελτιωθεί σε όλα τα πιο πάνω κα όχι πάντα στην ίδια. Παρατηρώ τους εκπαιδευτές πως του μιλάνε, πως παίζουν, αν τον αγγίζουν και στο τέλος κάθε επίσκεψης, ρωτάω για θέματα που με παραξενεύουν.
Προσπαθώ να μάθω και εγώ πώς να τον προσεγγίζω για να παίξουμε και πώς να χειρίζομαι τις αντιδράσεις του όταν γίνεται αντιδραστικός. Κάποτε τους περιγράφω μερικές από τις ‘’παραξενιές’’ του και έτσι αισθάνομαι ότι βοηθάω με τη σειρά μου, πώς να μάθουν και σε εκείνον πιο πολλά πράγματα ώστε να βρούμε ένα κώδικα επικοινωνίας.
Όλα αυτά, πάω και τα συζητάω στο σχολείο με τους φίλους μου, δεν ντρέπομαι καθόλου και θέλω να γνωρίζουν ποιος είναι ο σωστός τρόπος να έρχονται σε επαφή μαζί του.
Στο σπίτι, βρήκαμε με τους γονείς μου, μια μαγική κρυψώνα όπου βάζω όλα δικά μου σημαντικά αντικείμενα ώστε να μην τα σπάει.
Αντιλαμβάνομαι ότι δυσκολεύεται να καταλάβει τι θέλω ή πως νιώθω, για αυτό θα φτιάξω ένα μεγάλο πίνακα με εικόνες όπου η κάθε μια θα δείχνει όλα αυτά που δεν μπορώ να πω. Μια εικόνα ίσον με χίλιες λέξεις.
Έμαθα να είμαι υπομονετικός μαζί του, κατανοώ ότι είναι ένα διαφορετικό παιδί που έχει αλλιώτικους τρόπους προσέγγισης και είμαι διατεθειμένος να τους βρω.
Με εκτίμηση,
Σπαντίου Μικαέλλα
Καθηγήτρια Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού ΤΕΦΑΑ Αθηνών
Adapted physical education teacher
BSc Health Sc, M.Ed. Special Education
1 Comment
Great article!