Όταν η κόρη μου έκλεισε τα 3 πρώτα χρόνια της ζωής της, άρχισα να καταλαβαίνω πώς ήταν λίγο διαφορετική από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας της. Δεν ήμουν ποτέ η μάνα που σύγκρινα το παιδί μου με τα υπόλοιπα παιδιά, απλά τα σημάδια άρχισαν να φαίνονται
πλέον έντονα .

Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ντροπαλή, και για αυτό το λόγο δεν έκανε εύκολα σχέσεις με άλλα παιδιά. Βέβαια θα μου πείτε τι είδους σχέσεις μπορεί να δημιουργήσει ένα παιδάκι 3 χρόνων με συνομήλικους του; Ήταν όμως πάντα απομονωμένη και δεν αναζητούσε την παρέα άλλων παιδιών.

Το ότι άργησε να μιλήσει άρχισε να με στεναχωρεί και να με προβληματίζει και σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα με έκανε να σκέφτομαι έντονα να ζητήσω βοήθεια από κάποιο ειδικό.

Όταν μετά από επίσκεψη σε δύο ειδικούς το παιδί μου διαγνώστηκε με αυτισμό, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Στεναχώρια, θυμός και αδικία ήταν τα πρώτα πράγματα που ένιωσα.

Μπορεί η λέξη αυτισμός να ακούγεται πολύ γνώριμη, αλλά όταν φτάσει στο σπίτι σου, στο δικό σου παιδί, εκεί ξαφνικά αλλάζεις. Μπερδεύεσαι! Ένιωθα ότι δεν ήμουν ικανή να αντιμετωπίσω κάτι τέτοιο. Δεν είχα ιδέα τι σημαίνει να μεγαλώνεις παιδί με αυτισμό.

Από το ίδιο βράδυ ξεκίνησα να ψάχνω απεγνωσμένα στο διαδίκτυο, να μάθω τι συμβαίνει πραγματικά στο παιδί μου και πώς μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε. Όσο μπερδεμένη κι αν ήμουν εγω η ίδια μετά το πρώτο σοκ, έπρεπε να βοηθήσω το παιδί μου να το αντιμετωπίσει.

Προσπάθησα να βρω έγκυρες πηγές και blogs με άλλες μαμάδες που είχαν κι αυτές παιδάκια με αυτισμό. Ειχα πραγματικά ανάγκη να ακούσω ότι κι άλλες το αντιμετώπισαν και να με καθησυχάσουν.

Να μου πουν κάτι παρήγορο, ότι το όλο θέμα το αντιμετωπίζουμε κάνοντας αυτό κι αυτό. Κάτι σαν οδηγίες χρήσεις, αν συμβεί αυτό εμείς κάνουμε αυτό. Έλα όμως που τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά.

Καθώς οι μέρες περνούσαν γνώρισα κάποιες μαμάδες που είχαν και αυτές παιδιά με αυτισμό, οι οποίες με καθοδήγησαν για τα αμέσως επόμενα βήματα μου. Μου σύστησαν τους ειδικούς που βοηθούσαν τα παιδιά τους στη λογοθεραπεία και στην εργοθεραπεία για να επιλέξω να ξεκινήσω να προσφέρω στο παιδί μου αυτά που χρειάζεται. Θα έκανα τα πάντα, ότι περνούσε από το χέρι μου, να βοηθήσω το παιδί μου.

Δεν με ένοιαζε το περιβάλλον μας, ούτε τα αδιάκριτα βλέμματα την ώρα που είχαμε τις δυσκολίες μας εκτός σπιτιού. Πιθανόν κι εγώ το ίδιο να έκανα άθελα μου. Πιθανόν να κοίταζα κι εγώ αδιάκριτα αν ένα παιδάκια συμπεριφέρεται παράξενα σε δημόσιο χώρο, όχι για να κατηγορήσω απλά από περιέργεια.

Αυτό πλέον έγινε η καθημερινότητα μας. Σε μια μικρή κοινωνία όπως η Κύπρος είναι πολύ δύσκολο να μιλήσει κάποιος ανοικτά για το «πρόβλημα» του παιδιού του. Χρειάζεται αρκετή δύναμη. Το άγνωστο μας φοβίζει.

Μετά τη διάγνωση μας, όπως είπα και στην αρχή προσπάθησα να βρω λύσεις για να το ξεπεράσουμε, δεν περνά όμως. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό.

Η καθημερινότητα μας είναι πολύ δύσκολη, κάποιες φορές δυσκολεύομαι να κάνω μπάνιο το παιδί μου γιατί φοβάται την επαφή του με το νερό. Η διαδικασία του μπάνιου κάποτε μπορεί να κρατήσει και μια ώρα. Δεν μπορώ όμως να την πιέσω, δεν το κάνει επειδή είναι άτακτη ή πεισματάρα.

Κάθε μικρή πρόοδος για εμάς είναι στιγμές απέραντης χαράς. Δεν μπορείς να απαιτείς μεγάλα βήματα ούτε κατορθώματα που ξέρεις από την αρχή ότι μπορεί να μην τα καταφέρει ποτέ.

Όσα κι αν διαβάσεις για τον αυτισμό, ποτέ δεν γνωρίζεις μέχρι να τον βρεις στο σπίτι σου. Αλλά γι αυτό είμαστε εμείς οι μαμάδες, για να σταθούμε βράχος στα παιδιά μας και να τους δώσουμε όσα περισσότερα εφόδια μπορούμε για να το αντιμετωπίσουν.

Τα παιδιά με αυτισμός δεν χρειάζονται ειδική μεταχείριση. Χρειάζονται κατανόηση και αποδοχή από τους γύρω τους.

Καλή δύναμη σε όλες τις μανούλες!

Διάβασε επίσης: Ο αδελφός μου έχει μια δυσκολία που λέγεται αυτισμός