Σε μια εποχή όπου τα διαζύγια είναι τόσο συχνά, είναι φυσικό επακόλουθο ενώ χωρίζεται μια οικογένεια σε κάποια στιγμή να δημιουργείτε μια άλλη.
Μια νέα οικογένεια, διαφορετική.
Όταν μια γυναίκα ή ένας άντρας χωρίσει, και δεν έχουν παιδιά είναι πολύ εύκολο να παντρευτεί ξανά. Τα πράματα δυσκολεύουν όταν στη μέση υπάρχουν παιδιά. Εκεί θα σκεφτεί κάποιος αν θα παντρευτεί ξανά.
Από την πλευρά της γυναίκας είναι πιο δύσκολα τα πράγματα, αφού τις περισσότερες φορές μετά το διαζύγιο τα παιδιά μένουν με την μαμά. Επομένως οι ισορροπίες είναι πιο λεπτές.
Πώς μπορεί μια μητέρα όμως να προετοιμάσει τα παιδιά της για την μεγάλη αυτή αλλαγή;
Ενώ τα μικρότερα παιδιά προσαρμόζονται σχετικά πιο εύκολα, στα μεγαλύτερα παιδιά ειδικά αυτά που περνούν στην εφηβεία, χρειάζεται περισσότερη «δουλειά».
Στόχος όλων αρχικά, είναι σίγουρα μια ομαλή συμβίωση. Προσωπικά δεν είχα σκοπό να παντρευτώ ξανά. Και αν ποτέ θα έπαιρνα τέτοια απόφαση θα την έπαιρνα μετά από πολύ σκέψη και η προϋπόθεση μου ήταν ότι πρώτα θα πρέπει να αγαπήσει το παιδί μου και μετά να καταλήξουμε σε γάμο.
Αν δεν τα πήγαιναν οι δύο τους καλά σίγουρα δεν θα περνούσα στο επόμενο στάδιο.
Δεν μπορώ να μιλήσω σαν ειδικός, αλλά θα περιγράψω τη δική μου ιστορία όπως τη βίωσα. Διάβαζα από καιρό άρθρα ψυχολογίας γιατί δεν ήθελα με τίποτα να πληγώσω το παιδί μου. Συμβουλεύτηκα αρκετές φορές και μια γνωστή μου ψυχολόγο.
Το δικό μου παιδί ήταν σχετικά μικρό και ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. Ο πατέρας του γιού μου ακολουθήσε την καριέρα του στο εξωτερικό οπότε δεν είχα να φοβηθώ την αντικατάσταση στο σπίτι. Δεν έφυγε ο μπαμπάς για να έρθει κάποιος άλλος. Ήξερε ότι ο μπαμπάς είναι πολύ μακριά.
Η πρώτη συνάντηση αποφασίσαμε να γίνει σε παιχνιδότοπο. Σε ένα χώρο ευχάριστο για ένα παιδί 4 χρονών. Δεν ρώτησε πολλά γιατί είμασταν σε ουδέτερο χώρο. Αντάλλαξαν μόνο 2-3 κουβέντες.
Μετά την πρώτη συνάντηση αποφάσισαν να απαντώ το τηλέφωνο μου μπροστά στο παιδί, όταν με καλούσε. Και κατά τη διάρκεια της ημέρας έλεγα συχνά το όνομα του όποτε είχα την ευκαιρία.
Η επόμενη συνάντηση έγινε σε εστιατόριο. Είμασταν πιο περιορισμένοι εκεί γιατί δεν υπήρχαν παιχνίδια να αποσπάσουν την προσοχή του γιου μου. Ήρθαν και οι πρώτες περίεργες ερωτήσεις: «Γιατί ήρθε μαζί μας πάλι».
Όσο περνούσε ο καιρός οι συναντήσεις μας γινόταν πιο συχνές. Νιώθω τυχερή γιατί ο Χρίστος έδωσε και δίνει πολύ αγάπη στο παιδί μου. Και τα παιδιά έχουν ένστικτο. Μπορούν να καταλάβουν ποιος τους νοιάζεται πραγματικά και ποιος προσποιείτε.
Όταν πήγε ταξίδι με φίλους του στο εξωτερικό προς μεγάλη μου έκπληξη ο γιος μου με ρώτησε γιατί δεν έρχεται πλέον ο Χρίστος να μας δει; Αυτή του η ερώτηση με έκανε ιδιαίτερα χαρούμενη αλλά ένιωσα και ανακούφιση, ότι τα πράγματα πάνε καλά μεταξύ μας.
Δεν βιαστήκαμε να μετακομίσουμε μαζί και αυτό πιστεύω πώς βοήθησε αρκετά στην περίπτωση μας.
Ένα χρόνο μετά την πρώτη μας συνάντηση, και ενώ βρισκόμασταν οι τρεις μας στο πάρκο, ένα μεγαλύτερο παιδί έσπρωξε το γιο μου και έπεσε κάτω. Τρέξαμε και οι δύο να πάρουμε το παιδί που έκλεγε δυνατά. Προς μεγάλη μου έκπληξη ο γιος μου άνοιξε τα χέρια του για να τον σηκώσει ο Χρίστος. Ήταν πλέον γεγονός. Ζήτησε ενστικτωδώς την πατρική αγκαλιά και ασφάλεια. Κάτι που δυστυχώς δεν είχε νιώσει ποτέ πριν από τον βιολογικό του πατέρα.
Ο Χρίστος δεν μπήκε στη ζωή μας για να αντικαταστήσει τον πατέρα του γιού μου. Όποτε έρχεται από το εξωτερικό ο πατέρας του, έρχεται και περνά χρόνο μαζί του.
Ο Χρίστος ήρθε ξαφνικά χωρίς να επιδιώξω εγώ κάτι. Ήξερε από την αρχή για τον πρώτο μου γάμο αλλά και για το παιδί μου. Όταν μου έδειξε το ενδιαφέρον του σεβάστηκε την αξία που έχει για μια μητέρα το παιδί της. Έδωσε το χρόνο του και έκανε και τους δυο να τον αγαπήσουμε και να τον εμπιστευόμαστε.
Δεν είναι κακό μια μητέρα η οποία είναι μόνη της με ένα παιδί να φτιάξει ξανά τη ζωή της. Αρκεί να υπάρχει το κατάλληλο άτομο να αγαπήσει αυτή και το παιδί της.
